The Spartathlon traces the classical route of Athenian messenger Pheidippides 2,500 years ago and starts at the Acropolis in Athens on Friday and ended in the southern Greek town of Sparta.
The Spartathlon is described as the world’s most grueling race and is run over rough tracks and muddy paths. It crosses vineyards and olive groves and climbs steep hillsides. The most challenging of all, is when the route places the runners on the 1 200m ascent and descent of Mount Parthenio in the dead of night.
30 september 2011
Spartathlon 2011 : CP40
Fantastisch nieuws: Marc is net CP40 gepasseerd = 139KM (dus nog slechts 107km tot de finish). Hij ziet er nog zeer potent uit. De sherpa's hebben hem goed verzorgd.
Spartathlon 2011 : CP38
Marc is net CP38 gepasseerd (132KM) en hij is opgerukt naar de 105de positie in algemeen klassement. Bovendien heeft hij nu een voorsprong uitgebouwd van 1u30min op de bezemwagen. Hij heeft het zwaar maar het is doenbaar. Maag en rest zijn OK nu. Tot straks!!!
Spartathlon 2011 update
Momenteel heeft Marc Vandenplas meer dan 1u20min voorsprong op de closing time (of de bezemwagen). Hij is nu bezig om de Sangaspas te bedwingen met een mega groot looplicht op zijn hoofd!
Marc Vandenplas in de Spartathlon 2011
Marc Vandenplas heeft de handschoen opgenomen om de Spartathlon 2011 uit te lopen.
Op dit moment heeft hij CP CheckPoint 37 goed gepasseerd en is hij op weg naar de fameuze Sangaspas of 129KM reeds goed volbracht.
Hij is dus over 50% (halfweg).
Momenteel loopt hij in positie 109.
Vanaf nu houden we u op de hoogte ook op deze Blog.
29 september 2011
28 september 2011
22 september 2011
Het Spartaklokje tikt steeds luider ... 10 days to go more info op www.timecoach.be tab Spartathlon blog
Onderwerp:
Hello vrienden ,
Heb deze keer wat meer vrienden op het verzendlijstje geplaatst …. ongeveer iedereen die ik afgelopen al dan niet verveeld heb met mijn Spartadroom !Nog 10 keer slapen en maar goed ook want het begint meer dan te jeuken en toen ik gisterennacht opstond om te testen hoe en waar ik de 2 startnummersbest kon bevestigen zodat ik zo weinig mogelijk tijd zou verliezen bij veranderen kleding moest ik mij realiseren dat de hersentjes gevaarlijk aan het dwalen zijn !
Een greepje uit de activiteiten van de laatste weken:
· Training werd na de dolle augustusmaand met bijna 850 km afgebouwd naar weken van 150/120km . Deze week nog een vakantieweekje van 80km metnog wat snelheidprikkels en snelwandelen op heuvels.
· Maar de tijd dat er niet gelopen werd was meer dan welkom voor doktersbezoek ( de laatste gelknieprik en enkele lichttherapiesessies…. ) ,massage,sauna om proberen toch iets van Griekse hitte te simuleren,apotheker en overleg met coach en sherpa’s over begeleiding en taktiek .· Meest tijd echter ging naar het eindeloos uitchecken van de 1001 details die best effe vooraf bekeken worden . En dat ging van het proberen lopenmet bij de tenen opengesneden schoenen ( om pijn van blaren proberen te verminderen…),koplampen,zonnebrillen, tepelbeschermers,saharazonnepetten(buren kijken raar op als je met zo’n pet op in ons regenweertje de straat optrekt….),draagtasjes met en zonder inhoud .Daarnaast een halve apotheek pijnstillers,zout en andere supplementen,smakelijke en smakeloze gels ,fruitbars etc etc uitgeprobeerd . En het parcours opdelen (in vlak,heuvels ,dalend …)tussen de 75 checkpoints om trachten uit te vissen wat het beste tempo is om enerzijds de hakbijl van tijdsuitschakeling te vermijden maar anderzijds niet 1 calorie in de afgtrainde knoken nodeloos te verspillen.En dat natuurlijk vertalen in een aantal te plastificeren spiekbriefjes en richtlijnen voor het Sherpateam.
· Checken weerverwachting in Athene en Sparta is een dagdagelijkse bezigheid geworden ! Voorlopig lijkt het erop dat de temperatuur niet hoger dan 26 gr zal gaan met zelfs mooie kans op neerslag tijdens de 2 de dag .
Dinsdag 27/9 vertrek naar Athene om nog wat te acclimatiseren en daar nog wat nerveuser te worden met collega’s prettig gestoorden en vrijdag 30/9 om 700 mogen we eraan beginnen . Doel : voor zaterdagavond 1900 u en 246.8 km verder in Sparta de hand ( of iets anders waar nog leven in zit ) te kunnen leggen op de standbeeldvoet van ome Leonidas !
Waarschijnlijk stuur ik vanaf heden geen mails meer maar eerder kore facebookberichtjes .Het avontuur zal online kunnen gevolgd worden via www.timecoach.be .Marc Vael en Spartathlonveteraan Rudi VandenBerghe gaan de krachten bundelen om via deze site ,de blog ,twitter en misschien facebook rechtstreeks verslag te doen over de 11 Belgen die aan het avontuur beginnen.
Bedankt voor alle steun tot nu !!!
Marc
05 september 2011
final countdown has started ..... en ik ben een junk ! more info op www.timecoach.be tab Spartathlon blog
Hello vrienden ,
Het aftellen kan beginnen ! Eindelijk … want jullie dienaar snakt nu echt naar de Akropolis en naar wat tapering en rust voor de ouwe botten . De 2 weken na de hete 100 van Hulshout hebben we nog redelijk wat kilometers gemaakt maar vooral aandacht besteed aan mijn allerzwakste punt : hellingwerk . Ben daarom ook een weekend naar Spa getrokken om daar La Vecquee ( langste heuvel in Belgie , iets meer dan 9 km met een brokje van 17 % erin ! voor de liefhebbers : www.kuitenbijters.com ) gedurende 7 uur op en af te hollen . Daarnaast ook nog regelmatig de Pajotse hellingen gaan proeven . Iets teveel waarschijnlijk want kreeg midweek een serieuze dip en in overleg met Tim schema wat aangepast . Gisteren alweer een vlotte 42 kunnen lopen met de MMC vrienden . De cijfertjes voor augustus brachtten zelfs mij aan het schrikken : op 31 dagen 31 keer gelopen (soms 2 per dag ) voor in totaal 842 km ….. Vanaf nu gaat het aantal km per week snel naar beneden ( 100/120 per week) en gaan we nog aandacht besteden aan loopstappen op hellingen en een forse nachttraining omlichaam en lamp uit te testen in het maanlicht.Hopelijk wordt het nog een paar keer goed heet zoniet duiken we de sauna in om ons delicaat vellekke wat aan te passen aan de Griekse zon !Daarnaast deze week nog een forse gelknieprik, massages a gogo ,nog maar eens een paar loopschoentjes kopen en de apotheker en sportfoodwinkel verwittigen dat ze de rode loper kunnen uitrollen want na de vergadering volgende donderdag met het begeleidingsteam gaan we op strooptocht voor de Griekse boodschappen .!En voor wie wat meer tijd heeft : zie hieronder een artikeltje in de Tijd
All the best !
Marc
De nieuwe adrenalinejunkies
Een marathon? Dat loopt tegenwoordig toch iedereen. Een triatlon of vier Alpencols in één dag beklimmen, dat lijkt er al meer op. Beter nog zijn zeven marathons in een week dwars door de Chinese Gobi-woestijn of de Afrikaanse Sahara-vlakte. Terwijl Vlaanderen zich te pletter loopt en fietst, zoeken toppers uit het bedrijfsleven het extremer.
DRIES BERVOET
Terwijl u dit leest, rennen Eneco-projectmanager Dirk Thys (41) en Mate-rialise-topman Wim Michiels (41) samen over een Alpentop in het grensgebied tussen Duitsland en Oostenrijk. Rénnen, dat leest u goed. De twee Vlamingen zijn een van de 324 duo's die vanochtend vroeg zijn gestart in de Transalpine-Run. Bij die ultraloop van 275 kilometer in de Alpen tussen Oberstdorf in Duitsland en Latsch in Italië moet je in acht dagen 15.000 hoogtemeters overwinnen. De etappes variëren van 30 tot 53 kilometer, telkens met een hoogteverschil van 2.000 meter. En een tijdslimiet.
'Haal je de controleposten niet op tijd, dan word je uit de wedstrijd gezet. Zelfs al ben je maar 10 seconden te laat', zegt Dirk Thys, projectmanager voor de bouw van windmolens bij het Nederlandse energiebedrijf Eneco. 'Om de eindmeet te halen, moeten we gemiddeld 7 kilometer per uur lopen en in dat uur ook 600 meter hoogteverschil overwinnen. In de zware stukken over rotsachtig terrein haal je dat tempo nooit. Daarom ben je op het lichtere deel verplicht 10 kilometer per uur en sneller te lopen.'
De snelheid van een getrainde marathonloper dus, alleen lopen de atleten in de Transalpine-Run met een rugzak van een paar kilo op hun rug. Thys en zijn ploegmaat Wim Michiels, topman bij de KULeuven-spinoff Materialise, mogen ook op geen enkel moment verder dan twee minuten van elkaar lopen. Gebeurt dat wel, dan volgt de diskwalificatie.
Trailrunning, een- of meerdaagse loopwedstrijden over onverharde paden in de vrije natuur, is een hype. Het deelnemersveld voor de Transalpine-Run is al ruim vijf maanden volzet. Nog populairder is de Ultra Trail du Mont Blanc, het Europese icoon van de extreme berglopen. Die wedstrijd van 170 kilometer rond het Franse bergmassief met een tijdslimiet van 46 uur vond vorig weekend plaats. De 2.369 gestarte atleten, onder wie 184 Belgen, werden geloot. Het is steeds meer vechten voor een plekje in een ware uitputtingsslag. Bovendien is het verre van goedkoop. Een ticket voor de Transalpine-Run kost 1.350 euro, exclusief verblijf en maaltijden.
Thys en Michiels behoren tot een groepje van Vlaamse amateursporters die hun grenzen steeds verder leggen. Die groep vormt de nieuwe voorhoede van een samenleving die zich de pleuris sport. 'In 1969 deed amper 22 procent van de Vlamingen tussen 12 en 75 jaar op een of andere manier aan sport. Veertig jaar later, in 2009, bedroeg het aantal actieve sporters net geen 75 procent', zegt professor sportbeleid Jeroen Scheerder (KULeuven).
'Tot begin jaren zeventig liepen mensen bij wijze van spreken alleen om de trein of bus te halen. De toen nog letterlijk eenzame jogger werd met een meewarige blik bekeken. Nu word je bijna scheef bekeken als je niet sport', zegt Scheerder. 'Ga maar na: iedereen kent tegenwoordig in zijn directe omgeving wel iemand die één of meer marathons heeft gelopen.'
In een regio waar driekwart van de bevolking sport, is het geen toeval dat de minister-president bekend staat als de übersportivo. Kris Peeters liep al verschillende marathons, wandelde de Dodentocht over 100 kilometer in Bornem en reed met de fiets de Mont Ventoux in het Franse Centraal Massief op.
Hij is trouwens niet de eerste Vlaamse politicus die zich als een fervent sporter out. Guy Verhofstadt, Yves Leterme, Marianne Thyssen, alle drie staan ze bekend om hun fietspassie. Gemeend is het zeker. Maar ook handig om te bewijzen hoe dicht ze bij de mensen staan.
Ongebonden
Behalve de grote stijging van het aantal vrijetijdssporters valt ook de enorme opmars van lopen en fietsen op. Volgens de studie van professor Scheerder fietste in 1999 17 procent van de volwassen Vlamingen. Nog eens 4 procent ging sporadisch of geregeld lopen. Tien jaar later werden beide sporten al beoefend door telkens ongeveer een kwart van de bevolking, waarbij lopen zelfs iets populairder was geworden dan fietsen. Dat succes ging gepaard met een nivellering van het sporten in clubverband.
'De sportbeoefening is een spiegel van onze samenleving', zegt Scheerder. 'Mee als gevolg van hun drukke professionele en privéleven zijn mensen individueler en meer ongebonden. Ze willen sporten met wie en wanneer ze willen. Fietsen met een wisselende groep vrienden op zelf gekozen tijdstippen of voetballen in los verband op een veldje in de buurt. Ongebondenheid is ook hét verkoopargument van de loopsport. Mensen kunnen het alleen doen en hoeven er niets extra voor te doen, behalve een paar goede loopschoenen kopen. Een sportclub vinden ze te veel engagement.'
'De paradox is dat al die individuen tegelijk als sporter in de massa willen opgaan. Dat verklaart het succes van grote sportevenementen zoals de Antwerp Ten Miles, de marathon van New York of de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen. Het zijn sportclubs nieuwe stijl, waar mensen voor de duur van een race lid van worden, zich met anderen kunnen meten en na afloop zo weer kunnen uitstappen', zegt Scheerder.
Al dat sporten kost ook geld. Volgens Jeroen Scheerder spendeert elke loper in Vlaanderen gemiddeld 300 euro aan nieuw materiaal. Daarmee is de Vlaamse loopindustrie goed voor een jaarlijkse omzet van 143,5 miljoen euro, waarvan 51 miljoen uit de verkoop van schoenen. Door de grotere materiaalvereisten is het commerciële potentieel van de fietssport nog veel groter. 'Samen met de democratisering van de sport is ook een nieuwe elite ontstaan. Vooral in de fietssport zijn grote verschillen gegroeid tussen de recreanten die af en toe voor een tochtje op de fiets stappen en de 'professionele' amateurs. Die laatsten fietsen gemiddeld meer dan 10.000 kilometer per jaar en geven duizenden euro's uit aan dure fietsen en hoogtechnologische snufjes.'
'Wielrennen is nog geen elitesport voor de hogere sociale klasse. Dat zou te ver gaan', zegt Scheerder. 'Maar het is ook geen toeval dat onder de moderne dwangarbeiders van de weg de namen van Woestijnvis-baas Wouter Vandenhaute en Unizo-topman Karel Van Eetvelt te vinden zijn. Het is de actieve variant van de viptent. Terwijl de managers de renners vroeger met een glas champagne in de hand stonden aan te moedigen, kruipen ze nu zelf op de fiets.'
De bekendste van die fanatieke wielertoeristen is wellicht Geert Noels van de denktank Econopolis. Hij nam al verschillende keren deel aan de Marmotte, een zware rit van 174 kilometer over vier Alpencols, en de Dolomietenmarathon, een helse tocht van 138 kilometer door de Noord-Italiaanse bergen. Voor al die kilometers heeft Noels zes fietsen in zijn garage staan, waarvan de prijs varieert tussen 900 en 4.000 euro.
Voor Noels en een groeiende groep sportfanaten is één col beklimmen of een uur stevig lopen te simpel geworden. Zij fietsen vijf keer in één dag de Ventoux op of lopen minstens één marathon per jaar. De hype rond de marathon is overgeslagen op de nog zwaardere triatlonsport, waarbij je achtereenvolgens 3,8 kilometer zwemt, 180 kilometer fietst en een marathon van dik 42 kilometer loopt. Opvallend is dat in de groep atleten die zwaardere uitdagingen zoeken, veel CEO's, topondernemers en hogere kaderleden zitten.
De Managers Marathon Club (MMC) bestaat intussen meer dan twintig jaar. Wie lid wordt, krijgt de belofte dat hij over twee jaar een volledige marathon uitloopt. Vanwege hun drukke professionele activiteiten trainen de meeste leden individueel. De schema's krijgen ze via e-mail doorgestuurd.
Sinds 2005 zijn er ook de Iron Managers, met een stappenplan van drie jaar naar een volledige triatlon. 'Elke nieuwkomer wordt uitgebreid medisch getest. Een slechte basisconditie hoeft geen hinderpaal te zijn. Maar er zijn grenzen. Niet iedereen is voor een triatlon in de wieg gelegd', zegt Tim De Vilder, begeleider en coach van de Iron Managers. Wat in 2008 begon met 31 managers aan de start van de Iron Man in Florida, is uitgegroeid tot een groep van ruim honderd leden.
Griekse koerier
Sommige Vlaamse managers zoeken het nog extremer. Zij vinden hun gading in het ultralopen, op de openbare weg én in zwaar geaccidenteerd natuurgebied. Steven Sleuyter (40), commercieel directeur en bestuurder bij de Oostendse bouwgroep Sleuyter, nam vorig jaar deel aan de Marathon des Sables. Die zesdaagse tocht van 243 kilometer loopt door de Sahara-woestijn in Marokko. Volgend jaar komt Sleuyter aan de start van een meerdaagse trail run door de droogste plek op aarde, de Chileense Atacama-woestijn.
'Op dit moment onderhoud ik mijn conditie door wekelijks 100 tot 130 kilometer te lopen. In de aanloop naar Atacama drijf ik dat op tot 170 kilometer per week.' Na Atacama wil Sleuyter deelnemen aan een ultraloop door de Chinese Gobi-woestijn en aan de Sahara Race in Egypte. 'Als ik in die drie wedstrijden de eindmeet haal, krijg ik startrecht in mijn ultieme droom: een meerdaagse ultraloop van 250 kilometer door Antarctica.'
Marc Vandenplas (56), zelfstandig consultant en gewezen CEO voor de Benelux van de Franse logistieke groep Geodis, doet zo mogelijk nog straffer. Hij neemt eind september deel aan de Spartathlon, een non-stop race over 246 kilometer tussen Athene en Sparta. Bij temperaturen boven 30 graden en dwars door het Peloponnesos-gebergte, met pieken tot 1.000 meter. 'Daarvoor krijgen we evenveel tijd als de Griekse koerier Philippides in 490 voor Christus nodig had: 36 uur, met om de 4 kilometer een tijdscontrole.'
Het groeiende succes van extreme evenementen zoals de Spartathlon is voor Vandenplas vrij simpel te verklaren. 'De meeste deelnemers aan ultralopen zijn late dertigers, veertigers en vijftigers die mee gegroeid zijn met de ontwikkeling van de loopsport. Nadat ze tientallen marathons hadden gelopen, gingen ze op zoek naar een nieuwe uitdaging. Sinds ik twaalf jaar geleden ben beginnen te lopen, heb ik al 25 marathons gelopen. Na een marathon loop ik tegenwoordig naar huis om te trainen voor de volgende ultraloop.'
Is het dan toeval dat een flink aantal toppers uit het bedrijfsleven zich aangetrokken voelt tot extreme duursporten? 'De meeste managers opereren nog altijd in een competitieve machowereld. Dat ze met hun prestaties kunnen uitpakken, is mooi meegenomen. Alleen hebben ze het gevoel dat bijna iedereen tegenwoordig een marathon of een kwarttriatlon heeft gelopen. Dus rijden ze tien keer de Ventoux op. Of beginnen ze met ultralopen. Behoren tot een exclusieve club, blijft voor hen belangrijk', zegt professor Jeroen Scheerder.
Goed excuus
Managementprofessor Marc Buelens van de Vlerick Management School denkt dat intensief sporten voor veel topmanagers ook een goed excuus is om hun BlackBerry eens uit te kunnen zetten. 'De meeste bedrijfstoppers durven niet te zeggen dat ze onbereikbaar zijn door een avondje film of tijd met het gezin. Trainen voor een triatlon vinden ze meer bij hun imago passen.'
Buelens ziet ook een biologische verklaring voor de hang naar extreme prestaties onder managers. 'Veel hoge kaderleden zijn echte adrenalinejunkies. Uit onderzoek blijkt dat de hersenen van succesvolle CEO's vaak minder gevoelig zijn voor bepaalde hormonen, zoals de neurotransmitter dopamine, een stof die prikkels doorstuurt. Daardoor leven topmanagers intensiever, en gaan ze vaker op zoek naar kicks.'
Triatloncoach Tim De Vilder ziet dan weer grote gelijkenissen tussen de karakters van een topmanager en professionele atleet. 'Ze zijn allebei bijzonder ambitieus, gefocust, perfectionistisch en gedisciplineerd. Zowel managers als professionele atleten kunnen heel goed een doel stellen en daar volledig voor gaan. Dat is een belangrijke vereiste om op hoog niveau aan sport te doen.'
Laten managers zich ook even gemakkelijk begeleiden? Van leidinggevenden is bekend dat luisteren vaak niet hun sterkste kant is. 'Dat valt goed mee', zegt De Vilder. 'Als managers iets niet weten, delegeren ze het werk aan specialisten. Ze trekken die lijn door als atleet. Ze blijven altijd kritisch, maar volgen doorgaans nauwgezet mijn trainingsadvies. Al vraagt een vrouw van een Iron Manager soms wel eens hoe ik het in godsnaam doe. Naar jou luistert hij, klinkt het dan.' (lacht)
Weinig slaap
De extreemste gevallen combineren een werkweek van 60 tot 70 uur met een gezinsleven en 15 tot 20 uur training. 'Dat is voortdurend sleutelen aan je weekplanning. Maar het lukt meestal. Het helpt ook dat de meeste managers weinig slaap nodig hebben', zegt Dirk Thys. Steven Sleuyter trekt op elk vrij moment van de dag zijn loopschoenen aan. 's Ochtends vroeg, tijdens de lunchpauze en 's avonds laat. 'Dan loop ik al die oplichtende tv-schermen in de huiskamers voorbij. Dat voelt best lekker.'
En zorgt al dat sporten ook voor betere bedrijfsleiders? Triatleet Mario Delemarre (45), bedrijfsleider van de Oost-Vlaamse kmo Chaintec, is overtuigd van wel. Delemarre werd vijf jaar geleden lid van de Iron Managers, verscheen twee jaar geleden aan de start van zijn eerste triatlon en liep dit jaar de Iron Mans van Lanzarote en Roth uit. 'Je bent fysiek en dus ook mentaal frisser. Tijdens die urenlange trainingstochten ga je om een of andere vreemde reden anders denken. Plots schieten oplossingen door je hoofd die je anders nooit had bedacht.'
Goede ideeën, tot daaraan toe. Maar hoe gezond zijn al die triatlons en ultralopen? 'Topsport drijft elke atleet, prof of amateur tot het uiterste van zijn fysieke limieten. Maar helemaal ongezond is het niet. Bij triatlon is eigenlijk alleen het laatste stuk van de marathon er wat over. De knieën en gewrichten krijgen nog de ergste klappen. Toch zijn sinds de start van het Iron Managers-programma nog maar vier van onze atleten onder het mes gemoeten. En dan ging het vaak nog om blessures die ze op het voetbal- of tennisveld hadden gelopen, zegt De Vilder.
Volgens Marc Vandenplas is ultralopen zelfs gezonder voor hart en longen dan een gewone marathon. 'Marathonlopers moeten bijna constant in hun reserves tasten. Ultralopers gaan nooit in het rood en lopen constant op 75 procent van hun maximale hartslag. Maar ik moet toegeven dat mijn knieën wel bijna volledig naar de knoppen zijn en ik regelmatig een inspuiting nodig heb. Twee jaar geleden ben ik na 160 km en 22 uur uitgeput uit mijn eerste Spartathlon moeten stappen. Nu wil ik hem uitlopen, hoewel ik eigenlijk tien jaar te oud ben en 10 procent te weinig talent heb om bij de 30 procent van het deelnemersveld te geraken die de eindstreep haalt. Waarom ik het dan toch blijf doen? Als je een grens bereikt heb, dan is het geen grens meer. Die boutade vat nog het best samen waarom ik dit doe.'
Abonneren op:
Posts (Atom)